Portret Anny Orzelskiej- Antoine’a Pesne’a
Portret Anny Orzelskiej powstał w warsztacie Antoine’a Pesne’a, najprawdopodobniej na zamówienie Augusta II. Przepiękny portret miał zdobić Pałac Błękitny w Warszawie. Przed 1736 r. portret został przywieziony do Nieborowa przez zaprzyjaźnioną z Anną Orzelską, Fryderykę Karolinę von Vitzthum – Eckstäd Lubomirską (wraz z mężem Aleksandrem Jakubem Lubomirskim byli właścicielami Nieborowa w latach 1723 - 1736).
Anna Orzelska (22 XI 1707 - 27 IX 1769) była córka Augusta II Mocnego i jego metresy Henryki Renard – Duval (córki właściciela winiarni w Warszawie). W r. 1724 przyrodni brat Anny, Fryderyk August Rutowski odszukał siostrę i przedstawił ojcu. August zobaczywszy uderzające podobieństwo, uznał tę niespełna 16-letnią dziewczynę za swoja córkę, nadał jej nazwisko i tytuł hrabiny Orzelskiej.
Anna Orzelska uważana jest za jedną z piękniejszych kobiet doby baroku. Minister gabinetu saskiego opisał ją w 1725 r. jako „...szatynkę o kibici bardzo wysmukłej i wzrostu ponad średniego, cerę ma o wiele jaśniejszą i bardziej gładką niż zazwyczaj u szatynek; oczy czarne, piękne i pełne wyrazu, włosy bujne w pięknym kasztanowym kolorze, ramiona ślicznie toczone, buziak jak malina etc.”. Podobno było w niej coś bardzo ujmującego, co wzbudzało momentalnie bezgraniczną sympatię. Zwracała uwagę swoim umysłem, wykształceniem i literackim zainteresowaniem. Lubiła polowania, tańce, jazdę konną. Była również osobą niezwykle wrażliwą. Potrafiła podobno nagle z wyrazem rozpaczy na twarzy przerwać menueta, zaszyć się w swoim pokoju i następnego ranka odwiedzać chaty największej biedoty.
Anna Orzelska to najukochańszą córką Augusta II Mocnego. Na ucztach i balach wszyscy oddawali jej hołd, jedni czynili to szczerze, inni przez wzgląd na króla, wypatrując jego łask. W pięknej Annie kochało się wielu, nawet następca tronu pruskiego Fryderyk, ojciec jednak wydał ją za księcia Karola Ludwika Holstein Beck, z którym miała jedynego syna, Karola Fryderyka. W 1730 r. odbyło się w Warszawie wspaniałe wesele, a potem wesołe życie na drezdeńskim dworze. Jednak po śmierci ojca-króla w 1733 r. Orzelska rozwiodła się z mężem i za zgodą Augusta III zamieszkała w Wenecji. W latach 40-tych przeniosła się do Francji, nie bardzo świecąc przykładem, toteż inny przyrodni brat, Maurycy Saski, wolał, żeby opuściła Paryża. Nie bardzo wiadomo, co się z nią dalej działo; mieszkała w Awinionie i w Grenoble, jakiś czas w Rzymie. Zmarła w 1769 r. w Awinionie.